Володимир Бѣланин
| Володимир Бѣланин | |
|---|---|
| укр. Володимир Федорович Біланін | |
 Увидьте фото | |
| Уроджѣня | апріля 9., 1935 |
| Нова Бовтрадь, Береговскый округ, Подкарпатска Русь, Чехословакия | |
| Упокоеня | юна 11., 2024 (89 р.) |
| Ужгород, Украина; погреб: Доманинцѣ | |
|
Ту можуть быти податкы з Wikidata, не контролованы авторами статѣ | |
Володимир Бѣланин, укр. Володимир Біланін,[1] (*9. апрѣля 1935, Нова Бовтрадь, Береговскый округ, Подкарпатска Русь, Чехословакия – †11. юна 2024, Ужгород, Закарпатска область, Украина) — быв организатор промыслу, русинскый активиста, меценаш русинской културы.[2][3]
Походжѣня[едітовати | едітовати жрідло]
Быв сыном Федора Бѣланина, незаможного обывателя высокогорского села Синевирска Поляна, Воловского округа Подкарпатской Руси в Чехословакии, котрый, жебы заробив на прожитя родины, через довгы 12 рокы робив в Чикагу, США. Як ся вернув, уже мав за што купити телек в новоствореной в року 1927 русинской колонии Нова Бовтрадь на землях вычищеных од лѣса, перед тым належного мадярскым землепанам. Ту, на новы газдовства, селили ся люде з Волового, Свалявы, але ай тячовскы и и березнянскы. Чехы поклали в селѣ народну школу з квартельом про учителя. Школа была зроблена добротно, так же файно служить доднесь, было ай фотбалове поле и силна дружина. В року 1939 вернули ся Мадяре, але у народной школѣ и надале дѣти ся учили в народном карпаторуском языку.[2][3]
Штудии[едітовати | едітовати жрідло]
По народной школѣ в Бовтради по традиции дале ишли ся учити векшинов до русской гимназии в Мукачовѣ, а многы при Чехах выштудовали Карлову универзиту, а при Мадярах — Будапештску. У Володимира Бѣланина склало ся иншак. На тот час Подкарпатска Русь перешла под совѣтску административу, а отець му при колективизации зрек ся властного газдовства и пошов робити на фабрику до Берегова. Жили пребѣдно. Сѣмрочну школу Володимир закончив у Батьовѣ, а до школы му давали здому на тыждень два литры молока и пять мелайных богачи. Дале до середньой школы ходив до Берегова. В тых мадярскых осадах видѣв, як арештовують и одсылають до лагрох мѣстне обывательство и зачав о том говорити, за што трафив под дозор беспекы. Наивно утѣк од того до Ужгороду, але там го до школы не взяли. Закончив середню школу в Довгому, де достав бываня и кост задармо в интернатѣ. Дале во Львовѣ Лѣсотехничный инштитут, Политехнику (машинарска факулта), и як молодый фахман быв загнаный на роботу до Кемерова.[2]
УЕЗНО и русинска култура[едітовати | едітовати жрідло]
По року удало ся му достати дозвол и вернути ся до родного краю, де на зачатку працовав в Межгорскому лѣспромгоспѣ, а пак му довѣрили створѣня Ужгородского експерименталного завода нестандартного обладунку, директором котрого быв 50 рокы за рядом и тримав ся у когортѣ найлѣпшых ведучых города и области. Як было звыком в той добѣ, быв при заводѣ и аматерскый фолклорный колектив, котрый хранив и представляв русинску културу. По року 1989, коли ся обродив русинскый дух, активно помагав выдавати русинскы книгы и новинкы, розвивати русинску телевизию.[2][3]
Жерела и одказы[едітовати | едітовати жрідло]
- Михайло Папіш (12.06.2024). Смерть великого закарпатського патріота.. Фенікс-слово. https://fenixslovo.com/2024/06/12/35195/. [перевірено 24.06.2024].
- Павло Чучка (2005). Прізвища закарпатських українців. Історико-етимологічний словник. Львів: Видавництво «Світ». pp. 65. ISBN 966-603-279-1.
- Юрій Шипович (2024). Главноє про мене, обы русин знав, што ун русин, и гордив ся сим. Часопис «Отцюзнина». 2024/1. pp. 19-20. https://otcuznyna.com/glavnoje-pro-mene-oby-rusyn-znav-shto-un-rusyn-i-gordyv-sja-volodymyr-bilanyn/.