Реална унія
Реална унія — споїня двох штатів, в котрой є єдность монарху встановлена законом. На роздїл од персоналной унії забезпечує рівный порядок наступництва на трон.
Реална унія, як правило, забезпечує цїлковый закон о поступі при выбраню пановника (монарха) в припадї концю пановницькой дінастії; окрем того ся реална унія вызначує екзістенціёв інштітуції сполочных до членьскых штатів. Тота сполочность штатных інштітуцій ся може досягнути лем взаємным договором тых штатів, і такым способом реална унія є феноменом меджінародного права.
Прикладами реалной унії в історії суть:
- Австро-Угорьско (1867—1918), головным котрым в унії быв Франтїшек Йозеф I. (1830—1916) — єдночасно быв в роках 1867—1916 австрійскым цісарём і угорьскым кралём. Австрія і Угорьско мали 3 сполочны міністерства: міністерство двору, загранічных дїл і міністерство общіх фінанції.
- Шведьско-норьска унія (1815—1905). Закон становив ґенералне реґенство при припадї, же краль не є способным керовати штатом. В припадї концю дінастії встановлено сполочный способ голосованя парламентом обох штатів о выбраню краля. Обидва штаты ся керовали цїлком оддїлно. Лем шведьскый міністер загранічных справ быв міністром загранічных справ обох штатів.
- Любліньска унія, котра заложила Польско-литовску унію (1569—1795).
- Польске кралёвство і Велике князївство Фіньске в складї Російской імперії.
Література
[едітовати | едітовати жрідло]- Уния, в государственном праве // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп. т.) — СПб., 1890—1907.
- Коркунов Н.М.. Русское государственное право. Общая часть.Том I. Введение и общая часть — 6-е изд.. — СПб.: Тип. М.М. Стасюлевича, 1909. — Т. 1. — С. 158—160.